# 41 In stilte ontkiemt het Zijn

Klik HIER voor YouTube filmpje

Ida Madama. Het is altijd weer spannend om te kijken van wat wordt het thema van een bepaalde uitzending. En voor deze uitzending hebben we gekozen voor het thema stilte met allerlei connotaties daar omheen. En dat past natuurlijk ook wel in deze tijd. We zitten in december 2024, Stille Dagen, vroeg donker. En jij hebt daar ook een lied daarover over. Niet voor dat donker, maar je hebt een prachtig gedicht geschreven en dat heet stilte.

Madama: Inderdaad, dat heb ik al een tijdje geleden geschreven. Maar het is tijdloos.

Blissful Silence

Ik groei aan de stilte
de grondeloze stilte
de smaak van de stilte
de kleur van de stilte
ik laaf me aan de bron van Stilte
zo spreekt in mij de stilte.

Wie licht verspreidt
bevestigt de realiteit
wie licht verbreidt
is in de realiteit
alleen licht genereert
klare realiteit.

Madama september 2022

Ida: Ja, er zijn eigenlijk drie thema's in dit gedicht stilte, licht en realiteit. En om te beginnen met de stilte. Dat wordt heel vaak ook gezien als een manier om tot jezelf te komen.

Madama: Klopt.

Ida: Maar nou vind ik dat persoonlijk heel moeilijk. Want hoe kom je in die stilte? En niet alleen maar door te zeggen ja, je moet mediteren of in de natuur wandelen. Oké, dat snap ik allemaal. Maar hoe kun je die stilte zien als een ja, eigenlijk een soort van staat van Zijn, van waaruit je de rest van de realiteit bekijkt.

Madama: Nou, dat is al een hele gelaagde vraag hoor. Daar heb je over nagedacht, begrijp ik. Nou kijk, inderdaad heel mooi wel. Want dat perspectief hè. Dus die exegese die je doet hierin van het gedicht. Dat komt omdat er dus letterlijk wordt gezegd de grondeloze stilte en de smaak, de kleur. Ik laaf me aan de bron. Zo spreekt in mij de stilte. En dan komt pas eigenlijk een soort letterlijk tweede couplet, weer licht verspreid, et cetera. Dat zegt de stilte dus. De stilte zegt dus wie licht verspreidt, bevestigt de realiteit. Wie licht verbreidt, is in de realiteit. Alleen licht genereert klare realiteit. Nou, dat zijn dus grote uitspraken. Nogmaals, niet door jouw persoontje hé, Dus door je dagelijkse gedoe om het zo maar eens te zeggen. Maar de diepte en de smaak en de kleur van de stilte en hoe kom je daar? Dus in feite, met andere woorden als je vanuit dit gedicht redeneert hoe kom je in de realiteit en hoe creëer je die? Oftewel de realiteit als scheppende werkelijkheid. Dus niet als iets wat je overkomt, maar waar je van binnenuit, net als dat je dus inderdaad een bron hebt, je drinkt van die bron. En dan voel je de smaak van dat water. Je voelt zo fris vanbinnen, alsof je werkelijk, nou ja, nog nooit, laten we maar zeggen, iets gedronken hebt, zo schoon, zo klaar. Daarom zei ik ook klare realiteit. Dat woord vind ik wel mooi. Het is een ander woord voor helder natuurlijk. Nou, hoe kom je daar? Ja, dat is natuurlijk een hele goede, niet te beantwoorden vraag. Waarom? Omdat het ook inderdaad een staat van zijn is. Een frequentie. Om het dan maar even met die woorden te spreken. Ik heb het al vaker gehad over het feit dat we dus steeds meer moeten focussen op het feit dat alles is energie. Alles is frequentie, dus de persoonlijkheid is eigenlijk een configuratie hè. Een conglomeraat die een samen samenzijn, een symfonie van frequenties is. Nou, hoe breng je al die trillingen op één frequentie, op één niveau? En dat is toch een soort sterven. Ik schreef toevallig vandaag of gisteren, Nou ja, een van deze dagen schreef ik Het scheren van mijn wereldse kleren.

Ida: Het afscheren.

Madama: Het afscheren? Ja, oké. Afscheren, afzweren. Uhm ja. Scheren, afscheren. Het is het symbool natuurlijk wat een monnik doet, hè? Een San Yassin als ie de wereld afzweert. Dus afzweren, afscheren. Nou ja, dat. En dat kan je ook letterlijk doen. Maar je kan het natuurlijk ook gewoon geestelijk doen. En dan heb je nog steeds al je haren en je hebt ook gewoon je kleren aan en je doet ook gewoon nog de dagelijkse dingen. Maar er is een momentum dat je zegt En nu daal ik in en dan zeg ik ook letterlijk daal ik in. Daarom noem ik het ook een soort sterven. Je moet het ook echt zien als. Ik weet nog dat ik hiermee begon en dan kan het echt een irritatie oproepen. Je wordt ongeduldig en er komt opeens alles even extra nog naar boven. Nou, dat hoort er allemaal bij. Dat ongeduld en ook het accepteren dat je zo in elkaar zit. Dus er zit ook een stukje acceptatie bij en in die acceptatie komt dan eigenlijk, en soms kan je ook een focus nemen hè. Dus bijvoorbeeld. Nou ja, tevredenheid of compleetheid. Dus ben ik compleet, voel ik me compleet. Nou, dan voel je je natuurlijk waarschijnlijk van alle kanten iets trekken. Dus dat is het proces van aanvaarding en acceptatie. Dus daarin, van die beperkingen, om het zo maar eens te zeggen. Eigenlijk al doende. En dat is ook, ja, ik noem dat een soort moment van genade. Dat kan je dus ook niet timen. Je kan natuurlijk wel tegen jezelf zeggen nou, 10 minuten of zo, maar het is meer dan inderdaad mediteren. Het is eerst het indalen, want de echte meditatie en nou komt het,is eigenlijk genade. Dan kan je dus ook, laten we zeggen in één seconde doen. Dat kan ook. Het kan je ineens overkomen dat je denkt ja maar dit ben ik. Want dat is waar het over gaat. Die enorme lading durf ik toch wel te zeggen van stilte en lading bedoel ik het is een aanwezigheid. En daarom het woord realiteit. We komen straks gaan we daar nog meer op terug. Maar het gaat om het verbinden met die lading die er altijd is. En we noemen het stilte. Maar het is eigenlijk een en al aanwezigheid. Zo licht als een veer, zoals Hildegardus van Bingen wel eens zei hè, Het is niet een lading die spanning oproept. Het is eigenlijk een neutrale lading, als je het dan maar even zo krankzinnig kan zeggen. Maar je voelt je ineens gevuld. Dus vandaar dat ik het woord lading zeg. Met iets wat meer is dan je dagelijkse persoonlijkheid. Maar tegelijkertijd is het de enige daarom blissful, bliss is all there is. De enige realiteit en wij worden daar dus door allerlei verschillende oorzaken, daar kunnen we zo nog dieper op ingaan, worden wij daaruit gehaald? En het gaat zelfs zo ver dat je eigenlijk zegt ja, maar dat is niet de realiteit of dat is iets voor monniken, of dat is iets voor heiligen of voor nou ja, noem het op, behalve voor mij.

Ida: Nou, daar wilde ik nu net inderdaad op inhaken, omdat als jij dat zegt, ik kan dat helemaal volgen en dan denk ik inderdaad van nou, dat heb jij kennelijk wel gerealiseerd. Ik wil niet zeggen permanent, maar toch. Je kent dat gevoel waar je het over hebt, want je spreekt uit ervaring. En dan heb ik inderdaad het idee van ja, dat is ook wel logisch, want je bent hier al vijftig jaar bezig met mystiek, met spiritualiteit, noem het maar op. En dan heb ik zelf het idee van nou ja, dat is inderdaad misschien des kunstenaars of wat dan ook. Maar in elk geval het is niet, niet iets voor mij. En ik weet ook niet of ik dat gevoel wel ken. Eigenlijk denk ik dus van niet. Ja, dus dan zeg jij misschien van ja hè, wat houd je dan tegen?

Madama: Ja, nou precies. Maar ik wil eigenlijk nog even teruggaan op vijftig jaar. Dat is allemaal waar. Maar ik zeg net het is altijd een nieuw moment. Dus het is. Je kan niet zeggen nou, als je 1 uur mediteert, nou dan is het er. Was het maar zo simpel. Als je 26 jaar mediteert, dan is het er. Nou, was het maar zo. Er zijn zoveel verhalen, ook van meesters die al hun leerlingen eindeloos zien ploeteren en dan kunnen ze net even iets zeggen en dan komt noem het maar de kwinkslag. Dan komt van oh oké, Satori of huh? Oké, that's it. Nou en? Ik ben zelf juist een onderzoeker naar hoe kun je juist zonder al die vastgelegde patronen en dat is misschien wel des kunstenaars in die vrijheid vallen. Want dat is het, dat het eigenlijk dus niks doet ertoe. Hè? Dus dat wil zeggen dat die ruimte, die stilte, dat is oneindig, Dat is voor iedereen en van iedereen. En nog veel belangrijker het is inderdaad niet te begrijpen hè? Dus je kunt het niet grijpen, je kunt het niet vasthouden. Wat ik wel vind en dat is misschien wel een kwestie geweest van tijd en oefening, maar vooral van bewust zijn dat ik heb. Ik weet niet precies wanneer dat precies gebeurd is. Maar dat ik wel 100%. of meer dan 100.000 miljoen procent weet: Dit is de realiteit. Dus iedere keer als ik of wat dan ook eruit ben, dan weet ik. Oké, lekker bezig meisje, maar je moet toch weer even terugkomen. En dan niet meer als een zoektocht, maar als een thuiskomen. Is dat? Zegt dat iets? Ja, ik probeer het uit te leggen dat ik het wel zie als werkelijkheid. Ja, dat waar ik niet uitkom meer.

Ida: Ik snap zoiets nou, ik probeer het na te voelen. En ja, dat begint ook wel een beetje te lukken. In die zin dat ik dus merk, je hebt het over dat is dan eigenlijk de realiteit? Maar wat je dus in feite zegt, als ik het goed begrijp is dat wat wij meestal zien als de realiteit, alles om ons heen je dagelijkse bezigheden doen, doen, doen, dat dat eigenlijk niet de realiteit is, maar de realiteit is in het Zijn. Dat verschil ook wel tussen doing en being. Ja, is dat wat je bedoelt?

Madama: Nou kijk, het is heel belangrijk. Dat noem ik ook de multidimensionele realiteit en dat is ook altijd zo de verwarring geweest. En dat snap ik ook wel. Kijk, alles is realiteit. Het is alleen wat is voor jou de relatie ermee? Kijk, word je overspoeld, dan is die realiteit in feite niet jouw realiteit, want het overheerst jou. Terwijl ons is gegeven om in en dat heet ook mastership en iedereen, meesterschap, iedereen is in feite een meester in zichzelf. Dat jij een relatie aangaat met wat jij creëert. Dat je daar dus als het ware een bewustzijn aan ontleent. En daarom zeg ik al alleen licht creëert werkelijkheid. Want als iets je maar overkomt. Ja, it's garbage. Het is gewoon daar en het had er ook kunnen zijn zonder jou. Maar de mens is niet geboren om anoniem te zijn. De mens is geboren om zijn wezen als het ware te vermengen met de materie. Maar zijn wezen is immaterieel. En dat is de grote kosmische kwantumsprong, of hoe je het ook noemen wilt, waar wij als mensheid en dus ook als individu en ieder individu, nou, dat is ontzettend belangrijk. Ieder mens die nu in dat bewustzijn komt dat het de werkelijkheid is op zich, licht immaterieel imagination, oftewel jij creëert het en het wordt stoffelijk. Het wordt verdicht en elk licht wordt verdicht. Net als een gas wordt op een gegeven moment een ster, enzovoort, enzovoort. Dus alles is een verdichting van een oer plasma, een oer gas, een oer idee. En dat idee krijgt dus letterlijk lichaam. Vergelijk het letterlijk met zo'n zaadje in de buik van de moeder. En door de substantie van de baarmoeder, van het vruchtwater, van alles en nog wat, groeit het. Dus alles wat je ook aandacht geeft, groeit. Dus als jij je aandacht richt op wie ben ik en mijn licht wil ik realiseren in de stof, in de materie, dan gaat dat gebeuren. Maar als je in de chaos verstrikt raakt, dan creëer je ook chaos.

Ida: Ja, dat is inderdaad zo. Je zegt chaos en juist dat licht is zo ongelooflijk belangrijk en je hebt dat ook in een. Ja, eigenlijk best wel groot aantal schilderijen laten zien. We hebben dat wel eens besproken, een aantal schilderijen daarvan. Maar dan moest ik ook ineens denken aan twee doeken die Initial White heten en die volgens mij ook uit Chiaoscuro komen, waarin dus inderdaad dat donker en licht tegen elkaar afgezet worden in een serie schilderijen, waarbij dus twee echt dat licht moeten vertegenwoordigen en die andere schilderijen, de obstakels, de donkerte et cetera.

Madama: Ja, klopt. Chiaoscuro  het licht donker. Maar waarom is het licht nou zo belangrijk? Kijk, ik wil toch nog iets over zeggen. Omdat kijk, licht moet je niet zien als nou ja, letterlijk het zonlicht of wat dan ook, maar het licht van het bewustzijn dus in feite, en dat is natuurlijk wel wat een schilderij doet. Als ik dus mijn energie heb gestopt in die verf en alle materiaal wat daarvoor nodig is. En het is klaar dan. Daarom noem ik het ook initial white. Dus dat je als het ware de initiatie maar ook de scheppende kracht  die je erin heb gestopt zodat die materie zich vormt zoals jij wil. Nou, met een schilderij is natuurlijk te overzien met je menselijke persoonlijkheid, je emoties en alles is natuurlijk een stuk gecompliceerder, maar het kan allebei. Het is allebei dat jij alleen dan bestaat. Dat wil ik ermee zeggen. Als het licht als het ware door jou geïnitieerd is, gelardeerd is, dan is het van jou geworden en niet meer een anonieme massa.

Ida: Ja, dat is inderdaad zo. En ik moet ook denken aan een ander schilderij. Dat heet Sacred or scared en dat is ook heel apart omdat je dus dan dezelfde letters daar kan je dus twee toestanden gemoedstoestanden mee uitdrukken.

Madama: Sacred or scared? Precies. Inderdaad, in een droom heb ik dat toen geopenbaard gekregen van wist jij dat Sacred  en Scared dezelfde letters hebben? Nou, ik was echt helemaal stupefait, want je weet het van Life en Evil weet je wel. Live en evil. Er zijn wel meer van dat soort leuke dingen, maar van deze had ik het eigenlijk nog niet gerealiseerd en dus daar heb ik een schilderij van gemaakt. Dat van dat hart en dat rood en dat goud. Maar ook even los van dus de betekenis dat je dus inderdaad soms. Ik vind het ook een soort dubbelheid, omdat het sacred dus waar we het over hadden, dus de sacred silence. Die stilte, die is zo heilig dat je er eigenlijk soms bang voor wordt van je weet zelf, je bent druk, druk, druk. En als je dan bij wijze van spreken naar binnen moet, nou dan heb je zoiets van oh God, nee, want dat, dat is vaak een reactie.

Ida: Ja, dat ken ik heel goed. Het is dus ook inderdaad waar ik net al even naar refereerde. Dat verschil tussen doing en being, dat ken ik zo goed dat ik eigenlijk ongelooflijk in het doen doen doen zit. En die overgang maken vind ik zelf heel moeilijk. Ja, en ook toen ik dat schilderij zag, zeker de eerste keer, dacht ik ook van ja dat is weer zo goed gevonden omdat Je hebt eigenlijk ook vaak een angst voor het heilige.

Madama: Nou, dat wil ik eigenlijk iets over zeggen. Je haalt de woorden uit mijn mond, letterlijk. Want weet je, dan denk ik ook wat houdt ons tegen? Dus waarom die angst? En dat is heel menselijk, dat kennen we allemaal. En om die dagelijkse werkelijkheid, om het gewone zal ik maar zeggen, even los te laten. Maar dat komt ook omdat wij dus ons wereldbeeld is ook nooit opgevoed. Ja, misschien de nieuwe generaties hoop ik maar van harte. Maar wij zijn allemaal nog opgevoed van doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Zeker in Nederland. En ook noem het maar het sacrale, dat was altijd ver van mijn bedshow. Dat was altijd Jezus op het water. Of de Boeddha die minstens honderd jaar onder een boom zat. En nou een verlicht. Nou ja, dat, dat zit nooit onder een boom. Je loopt ook niet over het water, dus zal dat wel nooit jou toebehoren. En juist dat is het allerergste wat ons is aangedaan. Dat is eigenlijk het afnemen van je geboorterecht. Want in ieder mens, en dat mag ik toch wel nu zeggen na al die ervaring. Want is natuurlijk alleen maar ervaring wat je hebt, dat ieder mens in zichzelf is compleet. Ieder mens heeft de volmaaktheid, de volkomenheid in zich. En dat is een heel moeilijk woord, volkomen, maar ook alleen als je in die frequentie zit dat je voelt het is goed zo. De goddelijke woorden, dat is de volkomenheid, dat is ons geboorterecht. Want het zijn geen uiterlijke kenmerken waardoor we zeggen Nou, dit of dat. Wijzelf weten van binnenuit als iets waarachtig is. En dat bedoel ik steeds met die klare realiteit. Wij weten dat je niet net zit te veinzen of net te doen alsof, of je weer aan zit te passen of te dit of te dat. Je weet het van binnenuit en dat is je geweten, dat is je gnosis. En dat is ons afgenomen, dat dat eigenlijk de dagelijkse werkelijkheid is. Je kan bij wijze van spreken elke dag, nou ja, ik zeg er maar weer even vijf minuutjes, even weer voelen. Oké, ik ga nu me even helemaal in mijn eigen vrede zitten, in mijn eigen compleetheid. En dan heb je weer alle energie om de chaos aan te kunnen. Maar de waarheid is de compleetheid.

Ida: Ja Madama. Je zegt net een paar keer geboorterecht. En onmiddellijk moest ik denken aan het gedicht Geboorterecht uit het boek Hemelpoorten. Dat is een van mijn favoriete gedichten. En ja, ik het lijkt me prachtig als je dat nu zou voorlezen en dat dat ook eigenlijk de afsluiting is van deze podcast.

Madama: Oké, nou, ik vind het mooi bedacht. Daar ga ik dan.

Geboorterecht

Het geschenk van het leven 
als een kosmische schat:
ons onvervreemdbaar geboorterecht

Eigenlijk ben ik een universeel kosmisch wezen
mijn vader is de alomvattende essentie 
de interstellaire, intergalactische, onzichtbare bron
die meestal de zon der zonnen wordt genoemd
mij bevruchtend met het zaad van zijn spirituele liefde 
mijn moeder is de alom aanwezige essentie
die mij omringt met haar iriserende zee
mij vervullend met vurige trillingen van vitale energie
mij iedere minuut helend en beschermend 
met spreuken om de verbinding lichaam, ziel en geest 
uit het duister om te zetten in een gouden feest.

De sleutel naar onsterfelijkheid 
is hun geschenk aan jou en mij
als wij ons vrij genoeg voelen 
om de schittering van onze oorsprong
naar buiten uit te stralen
omdat we innerlijk weten
dat we deel zijn van een levende tempel
van onmetelijke grootsheid
schoonheid en subliem plezier.

Het geschenk van het leven 
als een kosmische schat:
ons onvervreemdbaar geboorterecht.

Madama

# 40 Collages van de Ziel

Klik HIER voor YouTube filmpje

Ida: Madama. Vandaag staan we weer voor een hele interessante opgave. Namelijk, we hebben een paar collages uitgezocht en de eerste daarvan lijkt heel eenvoudig, maar heeft ook een hele diepe laag. En de titel daarvan is. 'Niets houdt mij meer tegen. Ik ben vrij om mij overal te bewegen'. En je zei net dat is ook een tekst die voorkomt in Hemelpoorten. Ja. Kun jij iets meer over die collage vertellen?

Madama: Nou, ten eerste is het in blauw. Ik heb Hemelpoorten gemaakt met het Spaanse blauw, dus de pigmenten die ik daar in Callosa en Sarria heb gekocht en daar heb ik Hemelpoorten mee gemaakt. Dus het orakelboek met 39 kaarten/ afbeeldingen. Die heb ik allemaal daar gemaakt en toen had ik gewoon nog wat verf over van die prachtige blauwe kleur. En toen, op een gegeven moment zag ik daar in de krant El País, een afbeelding van een soort mummie. Het is een mens, maar die is dan helemaal bijna als in een mummie. Ik weet niet meer de context waarom het daar stond, maar je voelde dus die omzwachteldheid. Ja, ik ben vrij, dacht ik. Ja, dat is het beeld erbij, dat je dus uit wil breken uit je zwachtels van pijn, je ingezwachteld zijn, je ingeperkt worden. Nou ja, dat hele gevoel van onderdrukking, verdrukking en dat is dus de collage geworden. In dat prachtige, prachtige astraal kosmische blauw van Hemelpoorten.Je ziet dan die collage en dan die tekst. Dat is de 02 kaart uit Hemelpoorten, waarin je dus duidelijk aanroept van 'ik ben vrij om mij overal te bewegen'. Ik ben een creatief wezen. Nou ja, zoiets. Een hele mooie aanroep om uit die machteloosheid te komen, net als een mummie dus nogmaals uit de layers of pain te komen.

Ida: Ja, en het mooie is je hebt ook een gedicht gemaakt. Dat heet Ritmische Cadans. Een van de regels daarvan sluit ook heel erg aan op dit thema, namelijk 'Weerstand, is de sprong naar veerkracht'. Maar misschien is het mooi om eerst dat gedicht nu te lezen.

Madama: Ja,  dat is een heel ander gedicht komt dus niet uit Hemelpoorten. Het is in 2012 gemaakt. In die tijd dat je net bezig was om je ritme, de ritmische cadans, de levens dans te gaan voelen.

Ritmische cadans, levensdans

Eb en vloed
voor en tegenspoed
het is om het even
dood doet leven

weerstand is de sprong
naar veerkracht

liefdesverdriet doet de ziel
verwond 
zich openen
voor de ware geliefde

alles is een spel
om het welzijn van
de levende te bevorderen
om vooral in het duistere dal toch
overal de schoonheid te verorberen.

Madama 2012

Ida: Ja, het is een gedicht wat heel erg appelleert aan levensvreugde en levensdans, dat zeg je ook al, maar ook aan die transformatie. En dat is natuurlijk wel één van jouw kernthema's. Misschien kun je daar nog iets meer over zeggen naar aanleiding van dat gedicht? 

Madama: Ik was toen ook heel veel bezig met dat idee van weerstand en veerkracht. Ik stelde mij altijd voor zo'n hele grote harde ijzeren veer. Zo, die dus helemaal zo naar beneden is gedrukt, die weerstand. En dan op een gegeven moment laat je het los. En dan die veerkracht. Dus dan zie je die veer en met veer bedoel ik dus echt een ijzeren veer. Zo een die dus ook in de ballpoint in het klein zit, maar ook bij allerlei machines in het groot. Maar het gaat erom je kunt hem indrukken dat geeft die weerstand, die voel je ook echt. En dat is ook weer dat  mummie gevoel, dat gemummificeerd zijn, dat ingezwachteld zijn door allerlei begrippen. En als je het dan loslaat dan komt er toch een energie vrij En dat is een heel belangrijk iets qua besef van transformatie. Want dat is eigenlijk het allerbelangrijkste, dat je ontdekt dat je dus niet hoeft vast te houden en niet klem hoeft te zitten in die weerstand. Dat het ook maar een mechanisme is zoals eb en vloed. Dus dat bedoel ik. Want ook dood doet leven. Dat klinkt natuurlijk heel gek, maar het is wel zo. Zowel in de natuur, de herfst, maar ook de graankorrel die sterft in de aarde en dan ineens zich vermeerdert tot een hele aar. Maar wel door te sterven. Het is een heel oud mythisch symbool wat veel gebruikt is o.a. door Demeter in de Griekse mythen.  Nou, dan hoef ik natuurlijk niet de hele kruisiging symboliek te noemen. Dus de dood, de opstanding, etcetera, maar ook die verwonding dus dat liefdesverdriet. Ik denk dat iedereen dat wel kent dat je tot het diepste van het diepste van jezelf gaat, maar dat er dan ook iets gebeurt waardoor je denkt ja maar wie ben ik dan? Hoe komt het dat ik daarin zo ver ben gegaan? Dus het is ook altijd een soort dood waar je toch in een diepere laag van jezelf komt en dan nog meer weet wie je zelf bent en eventueel waar je op moet letten bij een nieuwe geliefde als je die al zou willen. En dat andere is heel erg belangrijk, vind ik dat toch, dat bewustzijn. En dat heeft ook met transformatie te maken, dat het uiteindelijk gaat om het welzijn van de levenden te bevorderen. Dus er is niet zoiets stars als ik ga jou nou kwaad doen of ik ga nou alleen maar naar de negatieve kant van dingen zien. Oké, het is een absoluut aspect, eb en vloed, voor en tegenspoed. Maar uiteindelijk gaat het om die wisselwerking en vooral in het duistere dal toch de schoonheid te verorberen. Dat vind ik wel zo'n mooi woord: verorberen. Je ziet het voor je dat je dus inderdaad die gegevens hebt en zie het maar inderdaad als voedsel. En wat haal je eruit om toch uiteindelijk het welzijn eruit te halen dat het jou heeft gerijpt?

Ida: Ja, ik vind het ook een heel mooi, ik wil bijna zeggen, veerkrachtig beeld, want zoals jij dat nu net toelicht, dan zie ik eigenlijk dat je heel vaak, dan zit je helemaal bij wijze van spreken in elkaar en komt alles op je af. We noemen dat ook wel eens de druk van het bestaan en dan weet je ook even niet meer wat voor en wat achter is enz. Maar dat het eigenlijk een fase is dat je dat ook zelf moet gaan leren zien als een fase die voorbijgaat en dat in feite die druk weer leidt tot nieuw leven. En als je zo naar weerstand kan kijken, dan wordt het ook minder zwaar. Dan mag je er nog steeds doorheen gaan en het voelen maar het heeft dan ook weer een perspectief.

Madama: Nou, vooral dat perspectief is zo heel belangrijk, ook in deze tijd natuurlijk, met al die chaos en al die meningen en dit en dat. Belangrijk is dat jij je eigen centrum daarin, ondanks die verwondingen die je toch op een gegeven moment oploopt, dat je toch voelt van maar ik, mijn ziel is oneindig, Hij is onaantastbaar en er is zoiets dieps in mij wat leven heet en dat koester ik. Daar ga ik voor. Je kunt natuurlijk ook voor de chaos kiezen en het geweld en de martelingen die je dan, namens het leed van de wereld,  internaliseert. Maar je zult altijd toch uiteindelijk de balans en de rekening moeten afleggen van hoe kom ik hiermee verder? Want anders heeft letterlijk en figuurlijk de weerstand gewonnen.

Ida: Ja Madama, je zegt net de ziel is onaantastbaar en dat is ook onderdeel van een tweede collage die we hebben uitgezocht, waar ongelooflijk veel informatie in zit. Dus je ziet bijvoorbeeld Notre Dame de Bon Espoir ,Our Lady of Good Hope. Nou, dat sprak ons natuurlijk enorm aan. Ze is uit Dijon en we wonen in Maria. Hope of all places. Dus ja, je begrijpt dat dat enorm aanspreekt. Je ziet een afbeelding van een van jouw schilderijen van de serie Creative Process. Je ziet dus inderdaad die uitspraak 'De ziel van een mens is onaantastbaar'. Uit een tijdschrift. 

Madama: Nee niet van een mens. Er staat gewoon 'De ziel is onaantastbaar'. Dat vond ik zo apart dat gewoon zo’n uitspraak ineens, ik dacht in het NRC of zoiets staat, dan zie je dat en dan pak ik dat eruit. Snap je? En dan denk ik hé, dat kan ik misschien een keer gebruiken. En ook zie je dus daaronder die combinatie met zonnebloempitten. Dus de kern weer.

Ida: Oh ja, op die manier.  En ook nog een afbeelding van een van een ander schilderij of een hanging van jou. Een scroll Corpus Christi. Dat is een heel levendig geheel.

Madama: Ja inderdaad. Wat ik doe is eigenlijk van alles wat ik verzamel en wat me dan aanspreekt smeed ik op een gegeven moment tot een compositie. Heb ik al eerder gezegd, componeren is het ordenen tot een geheel, wat voor een ander waarschijnlijk misschien nog steeds chaos is hoor, maar in ieder geval een verhaal. En dan kan iedereen er zijn eigen verhaal van maken, alsjeblieft. Maar voor mij is het een soort scheppend bezig zijn met elementen die je inderdaad uit het dagelijks leven en uit kranten en je reizen zoals Dijon haalt. Dat was ook ongelooflijk die ervaring van die zwarte madonna's, we waren er toen ook heel erg mee bezig. En dan doe ik daarnaast bijvoorbeeld bloedwijn . Die kent iedereen waarschijnlijk wel, maar die heet dan Santa Sofia. Nou, mijn stichting heet Sofia Amor, maar ik werk en ben ook kanaal van Sophia Amor dus ja. En het bloed, dat spreekt natuurlijk aan. Bloedwijn. Nou en dat soort dingen naast dan die Zwarte Madonna en naast het scheppend bezig zijn. Op een gegeven ogenblik voel je dat het zo'n magisch geheel gaat worden. En dat is natuurlijk het fantastische van Collage als een soort mozaïek van tijdloze gebeurtenissen die toch op de een of andere manier heel herkenbare beelden hebben.

Ida: Ja Madama, je kan er heel boeiend over vertellen. Want collages, je hebt er enorm veel gemaakt, ook in heel veel verschillende kleurstellingen, om het maar zo te zeggen En ik wil toch wel graag weten wat betekenen nou eigenlijk collages in het geheel van jouw oeuvre?

Madama: Ja, nou, ik merk inderdaad dat ik nogal iemand ben die heel, heel erg precies met materie omgaat. Dus bijna fetisjistisch zou je kunnen zeggen. Of misschien is het wel Indisch, want ook al mijn partituren, de partituren zijn voor mij, mijn teksten, mijn gedichten en daar doe ik altijd een beeld bij. En dat beeld is ook altijd een collage. Eigenlijk het merendeel hè, want dan ga ik niet allemaal schilderijtjes maken, maar juist alles wat ik verzamel zo in de loop der tijd en soms ook tekeningen. Nou als ik dat allemaal zou fotograferen! Maar ik heb er zelf ontzettend veel aan. Als ik dan piano speel dan kijk ik naar die beelden. Dus voor mij zijn collages eigenlijk continu een soort, je zou kunnen zeggen, moNUmenten. Ze krijgen net als de assemblages of de kracht cirkels, ze krijgen dus een rituele waarde. Dus al die dagelijkse dingetjes die je dan tot een heel nieuw, verrassend geheel maakt, waardoor je ook denkt oh ja, nu zie ik ook het verband en ik vind het zo boeiend om vanuit alle info die op je afkomt dat je toch merkt: het vormt een geheel. En het is natuurlijk iedere keer een ander geheel, maar het heeft steeds een thema. Dus wat ik net al zei, bijvoorbeeld met die Corpus Christi en dan die schilder erin en dan: de ziel is onaantastbaar. En dan weer die zon, de goeie hoop enz. Nou ja, alles zit erin en ook qua kleur. En hoe krijg je het bij elkaar? Nou inderdaad, deze is toevallig van 2000-2007. Ik weet niet of ik altijd overal zo lang mee bezig ben, maar het staat ergens voor, voor jezelf en noem het dan maar, heelwording. Het is voor mij een enorme behoefte om, je zou kunnen zeggen een soort dagboek bij te houden. Ik noem het ook wel eens, de boekhouding van het gevoel. Het is een soort administratie, een soort balans opmaken. Letterlijk. Zoals je ook in de boekhouding een balans opmaakt tussen wat kan ik hiermee of wat kan ik er niet mee? Nou, dan gooi je het weg. Maar die spanning en dat enthousiasme dat je met allerlei diverse materialen toch een geheel kan maken. Het sluit heel mooi aan bij het gedicht wat ik nu zou willen lezen, omdat ik ook daarin zoiets heb willen verwoorden van al die dingen.

Madama: Het heet ook Het leven heeft mij aangeraakt. 

Het leven heeft mij aangeraakt,
mij geraakt-naakt
en gekleed in alle kleuren van de lente, 
van de zomer, van de herfst van de winter.

Het leven heeft mij gevoed met alle smaken 
van verre streken en omstreken
zo ben ik gelaafd met alle dranken 
en het frisse water van de Bron.

Zo ben ik gelaagd door alle ontmoetingen
met mensen goed en kwaad 
om de Ene in zijn diversiteit
te leren kennen en te wennen 
aan de strelingen en kastijdingen 
van het leven op aarde 
om uiteindelijk getransfigureerd
op te staan als transparant bestaan 
met het IK BEN als mijn naam.

Madama 19 januari 2022

Madama: En dat is eigenlijk het ultieme antwoord op die collages .Het is die transfiguratie om uiteindelijk  die Ene in alles, als het ware te kenmerken. Het is een soort mark. Van waar kan ik leven uit puren en het leven om het te vieren en niet om er verstard in te zijn.

Ida: Ja, eigenlijk in dit gedicht zit als het ware ook weer die ritmische cadans. Dus juist ook weer het overstijgen van de dualiteit en een gevoel van eenwording. En dat is iets wat jou ook heel erg bezighoudt he? 'Design for a new earth'. Dat is ook een thema en de naam van een andere collage. En misschien is het wel leuk om daar ook nog even aandacht aan te besteden.

Madama:  Wat ik al zeg in dat gedicht maar ook in de vorige afleveringen. Kijk, voor mij is het bewustzijn dat in al die diversiteit, in al die kleuren en geuren en smaken en omwentelingen en strelingen en kastijdingen en alles en nog wat, wat we al net zeiden voor het welzijn is, voor het welbevinden, voor het zelfonderzoek, et cetera, et cetera. Dat dus in al die elementen uiteindelijk een lijn in zit. En het is natuurlijk niet een lineaire lijn. Het is een lijn die er van alle kanten multidimensionaal op je afkomt. En waar jij dan op een gegeven moment, net als laten we zeggen een heerlijke groentesoep. Dat je uit allerlei groentes en stukjes ui en knoflook, maar ook een heerlijke wortel en dan heb je nog een stukje kool over en je maakt daar lekker met kruiden iets heerlijks van wat je van tevoren niet weet ook. Je denkt oh ja, dat heb ik nog over. Zo zijn natuurlijk altijd al de meest bijzondere gerechten ontstaan. En Indisch ook de nasi goreng en noem het op. Dus altijd uit een soort behoefte om iets tot een eenheid te maken dat je ook letterlijk daar, zoals je dat nu vaak zegt, ze kunnen er geen chocola van maken, vind ik altijd zo'n idiote opmerking. Maar ik wil juist wel chocola maken uit de gekste dingen. Zodat je dus op een gegeven ogenblik zegt Ja, maar dit prachtige hoofdstuk, dat is nu mijn scheppingsverhaal geworden. Ik heb de dingen herschapen. En dat is eigenlijk ook een belangrijk iets als je weet en dat is weer dat zaad wat ik had bij ‘de ziel is onaantastbaar.’ Wil niet zeggen dat de ziel niks kan voelen, maar wel dat die ziel op zich van een materiaal is gemaakt waardoor er altijd vernieuwing kan plaatsvinden. En dat is de onaantastbaarheid. Het kan niet kapot gemaakt worden. Het kan ingedeukt worden misschien. Het kan allerlei vormen krijgen, maar uiteindelijk is het onaantastbaar. Waarom? Het is van een materiaal gemaakt. Dat noemen we dan toch maar het godsgeschenk is oftewel een immaculate substance,  een substantie die niet materieel is. En dat is het geheim van het leven. Dat is het geheim dat uiteindelijk met al die materie om ons heen. wij zoeken en vinden vooral, als je de moeite doet om het ritme en de compositie van je dag of van je jaar of van je hele oeuvre in de zin van wat doe ik nou eigenlijk al die tijd? Als je die cadans weet, wat is het ritme? Wat heeft het me te zeggen? Als je daar naar op zoek gaat, naar de poëzie daarvan, naar de geometrie daarvan, dan zal je altijd in jezelf, ik noem het dan altijd die levens dans die viering, dat is dan ook de viering van Corpus Christi eigenlijk. Moet je helemaal los van geloof, dus het christelijke geloof zien. Het gaat om de viering van iets wat gebroken is en wat uiteindelijk weer intact is. En datis ons geheim. Dat is ons geschenk. Want de Ene spreidt zich uit in duizenden, net als een grote wijde rok, zeg ik altijd, in allerlei plooien. En die danst, die danst, die danst, net als de flamenco danseressen. Maar het is wel de levens dans, dus uiteindelijk is het een geheel. Het is één grote ontplooiing van dat zelf.

Ida: Ja, Madama, terwijl jij dit zo enthousiast vertelt, voelde ik gewoon dat die manier van werken, maar vooral leven dat je eigenlijk iedere keer weer alles bij elkaar gaart en raapt, maar gaart is misschien wel een goed woord omdat net zoals in de keuken iets moet garen.  Het is bij jou ook zo dat het niet alleen maar het vergaren is, maar het is juist ook het garen. In de zin van dat het je rijpt, dat tot het tot een kookpunt komt. Maar ik voelde zo sterk dat dat jou tot één geheel heeft gemaakt. Die hele werkwijze van dat reflecteren. Het is niet alleen maar het mediteren en reflecteren. Het is ook heel consequent met de materie omgaan. En wat je net al zei: Je kan echt niks weggooien, dat is soms hopeloos. Maar dat je wel alles weer opnieuw gebruikt zoals van een atelier wat je moet afbreken, dat heb je hier in feite ook al voor een groot deel gedaan. Dan worden dat weer nieuwe collages of het worden nieuwe werken of je verwerkt dingen en elk steentje wat je vindt of een schelpje, wordt iedere keer tot één geheel. Precies wat jij zegt, die compositie. En dat vind ik zo bijzonder, want het is niet alleen maar het doen, maar het maakt jou tot één geheel.

Madama: Het is voor mij heel duidelijk dat ik een behoefte heb. Compositie is een hartstocht van mij. Ik weet nog goed op de lagere school al de allereerste keer, moesten we iets uitprikken, van herfstbladeren.  En als stadskind weet je nog geen eens wat walnoot bladeren zijn. Nu heb ik er duizend. Maar dan moest je dat op een gegeven moment opplakken. Nou en dat vond ik zo leuk. En toen kreeg ik inderdaad toen al een compliment over de compositie. Zal ik nooit vergeten. Ik straalde van trots en nu voel ik ook, ik heb een natuurlijke behoefte, ook van de dag, om hem zo af te sluiten. Ik denk net als mediteren.  Nou ja, even een moment van rust. Het verwerken van alle informatie, maar ook de materie die door je handen gaat, de indrukken die je krijgt. Dat je die dus als het ware verwerkt, wat zegt het me? Dat vind ik eigenlijk nog wel het belangrijkste. Wat is de essentie van al die dingen? En als je dan al die verschillende aspecten, van wat je dan zogenaamd belangrijk vindt, als je daar op een gegeven moment een geheel van maakt, dan is het inderdaad als een heelwording, wat ze zeggen holistisch. Je wordt er helemaal één geheel van. Niet alleen dus je geest, maar ook je ziel, maar ook je lichaam, de materie. Je krijgt een ver-ademing. Nou en dat is dan weer heel grappig zoals we begonnen zijn met 'ik ben vrij om mij overal te bewegen, Niets houdt mij meer tegen'. Ikzelf ben door allerlei omstandigheden heel veel voor mijn gevoel geremd geweest. En ik denk dat heel veel mensen dat kennen. Of het nou door opvoeding is, door de culturen als Indisch meisje in Nederland, er zijn zoveel aspecten, financieel, emotioneel, die mij geremd hebben en iedere keer daar weer uitbreken.  Waarschijnlijk hebben die collages en die assemblages en het in de materie gereflecteerd zien van waar je nou mee bezig bent, een soort spiegel van je innerlijk in orde maken, een binnen buiten verhaal. Ja, inderdaad, je kunt zeggen dat dat mij gemaakt heeft tot wie ik nu ben. Madama. 

Ida: Madama Ik denk dat dit een prachtige afsluiting is van deze podcast.

# 39 DeTransformatie van Pijn in Zijn: Een reflectie op 'Stabat Mater

Klik HIER voor YouTubefilmpje

Ida: Madama je hebt het een keer gehad over alle kunstboeken die je maakt. En het leuke is je hoeft maar zo'n boek open te slaan en je ziet niet alleen collages, maar ook heel veel gedichten. En zo sloegen wij boek 34 open en kwamen we bij het gedicht Stabat Mater, wat eigenlijk ook een heel actueel gedicht is, ook al is het geschreven in 1989. Het gedicht is in het Engels. Jij gaat het zo meteen voorlezen en daarna ga ik vragen stellen, zodat de betekenis van het geheel ook steeds duidelijker wordt. Wil je het lezen nu?

Madama: Ja. Even kijken. Stabat Mater. 

Afl. 38 5D: De Mystiek van het Dagelijks Leven

 Klik HIER voor YouTubefilmpje

Ida: Madama. Vorige keer hebben we het gehad over jouw bijna doodervaring en wat een enorme impact dat heeft gehad op jouw leven en werk. En een van de dingen die we toen gezegd hebben is dat je toen daarna eigenlijk ook heel sterk op zoek was naar: wat is essentie? En dat heb jij ook voor een deel gevonden in de mystiek. En nu hebben veel mensen bij het woord mystiek zoiets van oh jee, ik haak af, dat wordt mij te zweverig. Maar ik ken jou langer dan vandaag en ik weet dat mystiek totaal niet zweverig is. Dus ik zou in de eerste plaats willen vragen wat betekent mystiek voor jou?

Madama: Oké, dat is best een beetje een dubbele vraag. Wat is mystiek? Is weer wat anders dan wat betekent mystiek voor jou. 

# 37 Cosmic Crash

Klik HIER voor het YouTubefilmpje

Ida: Madama. We gaan vandaag een podcast maken en ik heb er ongelooflijk veel zin in, want we hebben een pauze ingelast tijdens de zomermaanden. Niet stilgezeten, integendeel. We hebben onder andere alle afleveringen die we tot nu toe hebben, de 36 afleveringen, staan ook allemaal op YouTube, kanaal Margareth Adama. Dus iedereen kan nu ook met beeld erbij zien waar al die prachtige podcasts over gaan. En we zijn nu dus bij nummer 37. En dat wordt een podcast waarin wij een Ritual Art Construction gaan bespreken. Ik denk dat je eerst nog eens even moet teruggrijpen op waarom die naam? Ritual Art Construction.

# 36 Coronation of Matter: Een Ode aan Kunst en Verandering

Klik HIER voor YouTube filmpje

Ida: Madama. Vorige keer hebben we de Hommage aan Dali gehad. En je hebt in de loop van je leven heel veel Hommages gemaakt aan kunstenaars, waaronder een Hommage aan Pablo Picasso. En daar heb je ook een gedicht bij Coronation of Matter, wat eigenlijk ook qua tekst weer super actueel is, dus daar zullen we ook later op ingaan. En dat gedicht heb je ook gezongen op een concert in Capelle Almadama, onze galerie indertijd in Amersfoort. Dus dat concert gaan we ook zeker aan het eind van deze podcast weer laten horen. Dat is een super registratie geweest. In de eerste plaats ga ik je nu vragen wil je het gedicht voorlezen?

Madama: Ja ik zal even kort waarom Pablo Picasso. Natuurlijk niet moeilijk, iedereen kent hem en voor mij was het in ieder geval het allerbelangrijkste dat hij de kunst van verandering, dat hij dus alles transformeerde: vormverandering.

Afl. 35 De Rekbaarheid van Tijd

Klik HIER voor het YouTube filmpje

Ida: Madama. Vorige keer hebben we een Hommage aan Dalí gebracht in de vorm van het Requiem voor Dali. En dat heb jij ook gezongen. Dat is het tweede deel van de podcast, nummer 34. Voor degenen die dat nog niet gehoord hebben, was een super registratie van een concert van 25 jaar geleden, maar geweldig om nog een keer te horen. In elk geval als je vanaf ongeveer minuut 28 alleen het concert wil luisteren in aflevering 34, nou dat is ook helemaal fantastisch. Toen hebben we eigenlijk daarna bedacht dat daar een waanzinnig mooi apart object wat jij gemaakt hebt bij hoort, ook geïnspireerd op Dali en dat heeft ook te maken met tijd en misschien kan je daar meer over vertellen.

   Afl. 34 Madama eert Dali in haar Requiem

Klik HIER voor YouTubefilmpje

Ida: Madama. Vandaag gaan we het hebben over een Requiem voor Dali. Bijzonder is dat je dat Requiem al gemaakt hebt voordat hij was overleden, namelijk in 1988. En waar komt die fascinatie voor Dalí bij jou vandaan?

Madama: Nou, het is een combinatie eigenlijk. Inderdaad heb ik het al voorvoeld. En ja, niet dat het nou zo moeilijk was hoor, want hij had al Parkinson en er waren natuurlijk al een soort van berichten. Maar ik was toen heel erg bezig, ik had een uitnodiging voor een expositie, ik had een galerie Villa Baranka. Daar gaan we later nog weer eens uitgebreid over hebben en toen kreeg ik ook een aanbod om dus de gravures en etsen van Dali te exposeren. En toen maakte ik het project A Dali Adama en dat is eigenlijk een enorm groot ding geworden.

Afl. 33 Bestemming en Afstemming: Het Pad naar Innerlijke Harmonie

Klik HIER voor You Tube filmpje

Ida: Madama. Een thema dat vaker in je werk terugkomt is bestemming. Wat is mijn bestemming? Het is een vraag die ook heel vaak gesteld wordt door de mensen die je krijgt in je coaching praktijk. Maar wat betekent bestemming eigenlijk?

Madama: Ja, goeie vraag. En dan kan je ook weer alle kanten mee op. Nou, ik vind in de eerste plaats het woord bestemming.  Je kunt het woord ontleden: be, dat vind ik altijd leuk in het Engelse be = zijn naar stemming. Dus om in de stemming te zijn, maar ook de stem Ik Ben. Dus het feit dat je al zegt de stem en stemming betekent al dat het dus een frequentie is. Zoals je een piano ook op stemming brengt. Dus je probeert dan de harmonie, de frequenties. Dus dat zijn gewoon al de eerste associaties die je hebt bij bestemming. Verder heb ik inderdaad in de Tao van het Ik Ben het prachtige driehoekje gecomponeerd van bestemming afstemming en instemming.