Blog
Afl. 35 De Rekbaarheid van Tijd
Klik HIER voor het YouTube filmpje
Ida: Madama. Vorige keer hebben we een Hommage aan Dalí gebracht in de vorm van het Requiem voor Dali. En dat heb jij ook gezongen. Dat is het tweede deel van de podcast, nummer 34. Voor degenen die dat nog niet gehoord hebben, was een super registratie van een concert van 25 jaar geleden, maar geweldig om nog een keer te horen. In elk geval als je vanaf ongeveer minuut 28 alleen het concert wil luisteren in aflevering 34, nou dat is ook helemaal fantastisch. Toen hebben we eigenlijk daarna bedacht dat daar een waanzinnig mooi apart object wat jij gemaakt hebt bij hoort, ook geïnspireerd op Dali en dat heeft ook te maken met tijd en misschien kan je daar meer over vertellen.
Madama: Ja dus. Tijd zoals jij dat zo ook had benoemd over tijd en Al-tijd.
Ida: Ja inderdaad, het is heel interessant omdat dat ook in een gedicht staat, dat heet Artistieke Metafysica: bespiegelingen. Daarin gaat het inderdaad ook over tijd, synchroniciteit, meerdimensionale tijd, dualiteit en Al-tijd ja, nou dat is de link naar je object.
Madama: Ja, dat is het namelijk. Daarom wou ik het even nog extra horen. Ik heb vorige keer natuurlijk al uitgebreid verteld over de meer dimensionaliteit en zijn onderzoek, ook naar het atomaire. Hij was dus echt één van de eersten die dat dan ook wilde schilderen op die manier en één van zijn schilderijen waar hij natuurlijk wereldberoemd mee is geworden, dat zijn de camemberts. Dus de horloges die als het ware als een, zo heeft hij dat ooit verteld, als een camembert werden geschilderd hè? Je weet als een camembert warm wordt, Franse kaas die is dan helemaal uitgelopen. En zo heeft hij die horloges gemaakt. De rekbaarheid van tijd en dat heeft mij geïnspireerd tot een prachtig object. Dat is dus een soort schedel, want dat is natuurlijk ook iets waar hij altijd mee bezig was met ogen en een soort, ook letterlijk met die snorharen, maar dan in dit geval ook van been en die schedel zit op een grote klok. En die klok daar is weer onder gemonteerd, Dali als springend in een waterval, want dat is ook iets wat hem dus altijd bezighield. Dus de stroming van de tijd, maar ook het fluïdum. Het vloeibare van alles dus ook vandaar weer die camembert, kazen, tijden, klokken en die rekbaarheid. En daarom hebben we ook gekozen om vandaag met hem te beginnen. Wat betreft de overgang.
Want ik vergeet nog te zeggen dat ook zoiets aparts dat ik een rokje vond, zo'n haut couture rokje of weet ik veel wat. En ook daarop was met goud geborduurd, de tijd, nou ja, kan niet meer stuk dus. En verder nog allerlei andere verrassinkjes die niet zozeer met Dali, maar gewoon met mijn eigen concept te maken hebben. Dus ik ga nu heerlijk dat gedicht voorlezen. Maar dan begrijpen jullie dus waarom wij na het Requiem voor Dali dus de doorstroming van het idee wat is tijd en de meer dimensionaliteit van die tijd vonden wij een mooie opvolger van de vorige podcast.
Ida: Ja, dus nu ga je dat gedicht. Artistieke Metafysica, Bespiegelingen. Dat ga je nu lezen.
Madama:
Artistieke Metaphysica: Bespiegelingen
‘Als Tijd versmelt tot Eeuwigheid’[1]
‘Tijd is ruimte als
je de tijd neemt’[2]
‘Time is a capsule of space
dive in it and you will always be
in time’.[3]
Waarom zingen de vogels altijd
op een bepaalde tijd
in de lente?
Is licht tijd?
Is tijd kromming?
Is tijd relativiteit
de eenheid
die zich deelt in veelheid?
Wat is synchroniciteit
als alles ineens samenvalt,
je wezen verweven
met je dagelijks leven?
Is er dan multi-dimensionaliteit
als het stromende Zelf
een objectief wordt,
een lens,
waardoor een subjectief gevoel
van tijdloosheid ontstaat en
interieur en exterieur in elkaar overgaat?
‘The present a present’
Het leven een geschenk
door het integraal aanwezig Zijn
in het steeds vernieuwende
altijd voortdurende Nu.
Het Nu als TAO.
T egelijkertijd T ijdloos
A ltijd A anwezig
O veral O neindig
Is tijd daarom de ultieme illusie van dualiteit?
Het skelet, waarin het wezenlijke
zich Zelf kan ervaren
om een data base op te bouwen,
om een unieke bijdrage
aan het geheel,
de Al-Tijd, te kunnen geven
en zo een kleur te weven
in het tapijt van flonkerend licht
dat door allle universa vliegt
om de Ene, het Absolute te ontmoeten.
Als alles Tegelijkertijd, Altijd, Overal
TAO IS
dan valt het besef van de zwaarte
van vorige levens
en toekomstige doelen weg.
Dan is tijd dus zwaartekracht,
die alles bij elkaar houdt
als vorm-kracht.
Dan is bevrijding,
de verlossing van tijd
en ben je in de gelukzalige flow,
die je er-vaart
als je in het bezig zijn
bent opgelost
zoals in de muziek,
in dialoog met de natuur
of in een ont-moeting.
Dan is tijd ritme en ruimte
en alles exact zoals het moet zijn.
De geometrie van de poëzie,
het radarwerk van vervulling
en vermogen om de wonderen
van de Ene te volbrengen,
zoals de Smaragden tafel
van Hermes Trismegistus zegt:
Beneden is zoals boven
en boven is zoals beneden
in de vervulling van het Wonder van het Ene…
Is binnen-buiten, is vol-ledigheid mogelijk
zonder het beperkte idee van perfectie?
Perfectie is dan het gevoel
dat alles precies
op het juiste mo-Nu-ment gebeurt
in zuivere intentie
om in harmonie het leven,
dat ons is gegeven,
te beleven om door-, vorm-,
en weer te geven.
Om in verwondering
schoonheid te laten Zijn,
zelfs tijdens onze beperkte visie.
Dan stroomt de tijd
door onze handen,
als de golven van de zee,
die in hun ritmische cadans
laten zien, dat alles herhaling is
en toch steeds anders.
In de dynamiek van dag en nacht
wordt tijd een instrument
om te worden wie je bent.
Is tijd dan het astronomisch getij
om de cyclus van de astrologische klok
te volbrengen
en meester te worden van de tijd
door in het TAO bewustzijn
te komen?
Wie brengt alles in beweging,
doet het vliegwiel van de tijd draaien?
Kan dat niet alleen
datgene zijn
dat buiten de tijd staat.
De Bron, die als een spiegel
alles weerkaatst
in een Acte de Présence om niet.
Het heelal met haar omvangrijke vangnet
waarin wij zijn ingebed
en deelnemen aan en deel zijn
van haar kosmische dans.
Dan is tijd genade en een unieke kans
tot heelheid en eenheid,
totdat we weten dat
Tijd versmelt tot Eeuwigheid.
Madama Maria Hoop, 21 maart 2016
Ida: Madama. Dat is inderdaad een prachtig gedicht. Heel lang gedicht, ook uit 2016. Bespiegelingen. Het is ook zo dat je dit rustig een paar keer kan luisteren en nalezen. Ook kan je het nalezen in de blogs natuurlijk. Want eigenlijk kun je bij elke paragraaf wel vragen stellen. Ja, bij elke strofe. Als er dan bijvoorbeeld staat,
'Is er dan multi-dimensionaliteit
als het stromende Zelf
een objectief wordt,
een lens,
waardoor een subjectief gevoel
van tijdloosheid ontstaat en
interieur en exterieur in elkaar overgaat?'
Nou, dat vind ik echt best een moeilijk stuk. Ja dus. Vertel.
Madama: Speak up. Ja, het is een hoe moet ik het zeggen? Kijk, mensen zeggen altijd iets is objectief hè? Dat was natuurlijk allemaal al helemaal achterhaald. Iedereen weet dat de waarneming is in the eye of the beholder. Je ziet wat je ziet omdat jij het zo ziet en daardoor is het ook zoals het is en het mooie is juist als object en subject en dat noem ik wel eens sobject. Kijk, als je dus ziet dat de dingen als een lens eigenlijk waardoor je kijkt en jij kijkt. Dus dat is jouw subjectieve gevoel van de zogenaamde objectieve werkelijkheid, dat is die multidimensionaliteit is namelijk dat wie kijkt, dat is bewustzijn. Bewustzijn kijkt en bewustzijn, alleen als er geen bewustzijn is, is het ding er bij wijze van spreken niet eens. Dus dat is dat hele idee van wave en particles, dat iets wat eerst een wave is, dus een golf. En op een gegeven moment dus dat is weer die stromende tijd en op een gegeven moment wordt het een particle, een deeltje. En wat betekent dat? Dat het zich dus consolideert. Het licht verdicht zich tot... En dat is een heel belangrijk iets dat jouw subjectiviteit, oftewel jouw Zijn. Soms heeft subjectief ook een beetje een rare negatieve lading, wat op een bepaalde manier ook soms wel wel klopt hè. Maar als je het eigenlijk gewoon bekijkt als mijn wezen door de lens van het waargenomene kijkt, dan geef ik daar mijn lading aan wat het voor mij betekent. En die betekenis, daar gaat het over. En in die zin valt dan ook sowieso eigenlijk het hele idee object weg. Het is het bekende Mandela effect. Iedereen ziet het anders en neemt het aan als een feit. Dus dat zijn hele belangrijke dingen. Maar de onderstroom is dat er een multidimensionele werkelijkheid is. Dus niet alleen de 3D. Dus dat heet daar waar het bewustzijn woont dat is niet te grijpen. Dat is niet een ding, die drukt zich uit en je ziet op een gegeven ogenblik zit jij in die 3Dwereld en je wil dingen waarnemen en dat is die lens als het ware. Dat heb ik gezien als de objectieve werkelijkheid en ik denk dat Dali het eerlijk gezegd ook zo zag, dat het is een lens en in die lens kan je kijken en dan pas wordt het werkelijkheid.
Ida: Nou ja, je noemde inderdaad het Mandela effect. Het is toch handig dat je dat even uitlegt, want dat ken ik niet precies.
Madama: Het Mandela effect betekent gewoon dat weet ik veel hoeveel mensen denken van hij was in de gevangenis gestorven en heel veel mensen weten natuurlijk gewoon de feitelijke werkelijkheid dan in dit geval, het niet zo is. Maar dat gaat ook over bijvoorbeeld een jeugdherinnering. Iemand denkt, mijn vader was altijd zo en dan zegt je zus nou, hoe kom je erbij? Die droeg altijd rood. Nou, hoe kom je erbij? Houdt helemaal niet van rood en dat is ook weer dat subjectieve dus. Daarom heet het ook het Mandela effect, want dat is wereldwijd. Het is met herinneringen aan logo's van supermarkten dat je zegt ja, die was altijd in hele grote letters dik en hij zegt nee, helemaal niet. Het was gewoon golvende letters. Ja en wie heeft gelijk? Zeker als het al geschiedenis is of een vroegere herinnering, dus dat is het eigenlijk.
Ida: Ja, want ook die zin van
'Is tijd daarom de ultieme illusie van dualiteit?
Het skelet, waarin het wezenlijke
zich Zelf kan ervaren
om een data base op te bouwen,
om een unieke bijdrage
aan het geheel,
de Al-Tijd, te kunnen geven'
Madama: Wauw! Ja, Nou, dat is ook wel poëzie natuurlijk hè? Je probeert allerlei hele grote denkbeelden in een soort symbool, vorm te vatten. Symbolon betekent eigenlijk dus een samensmelting van allerlei ideeën in een eenvoudig beeld of in een denkbeeld in dit geval. Nou, dus je moet je voorstellen dat er dus een ja, ook weer wat ik zei met die lens, in dit geval het skelet, en daarom heb ik dat ook bij de Dalí object verwerkt. Dan zie je ook een skelet want die verharding van onze beenderen is natuurlijk ook bijna een soort objectief waarin de ziel, jouw wezen dat dus een non lokaal iets is, non lokaal dus het zit ook niet in je lichaam, het is altijd overal en dat bewustzijn stroomt door je heen en daardoor neem je dingen waar en daardoor kun je ook als het ware jezelf waarnemen, je handelingen, je kunt je uiten, maar je kunt ook naar jezelf kijken, reflectie waardoor er dus een enorme groei is ondanks dat er dualiteit is. Dus yin yang, zwart wit, man, vrouw et cetera komt er ook altijd de eigen eenheid, je eigen uniek zijn daarin. Die zoektocht van wat is dat dan in al die dualiteit, hè? Waar ben ik mijn eenheid en die breng ik ook daarin. En ik breng het samen. Het componeren. Ik maak uit verschillende elementen, maak ik dan weer nieuw evenement. Dus dat is dan jouw ervaring. Dus dat is eigenlijk die Al-tijd. Er bestaat eigenlijk geen tijd, want tijd is ruimte Time is a capsule of space. Dus tijd is ruimte en tijd en ruimte bestaat alleen maar op het moment dat het objectief is geworden. Want het bewustzijn zelf, daar is noch tijd noch ruimte, noch object, noch niks gewoon. Het is het gewaar zijn, Zijn zelf en dat is een stromend, als je dan een beeld zou willen geven, een stromende werkelijkheid.
Ida: Nou ja, je zegt zelf in dat gedicht hè, dan is
'Dan is bevrijding,
de verlossing van tijd
en ben je in de gelukzalige flow,
die je er-vaart
als je in het bezig zijn
bent opgelost.'
Zoals in de muziek, natuur et cetera. Ja. Maar wat mij nou. Naarmate ik dus dit gedicht vaker lees en hoor, dan zie ik dus inderdaad enerzijds dat het allerlei verschillende dimensies eigenlijk van het begrip tijd laat zien en juist ook letterlijk, zoals je in het begin zei hè, dat begrip tijd oprekt. Ik bedoel, dit is ook weer iets wat ik zelf nooit had verzonnen. Dat hij dat eigenlijk bedoelde met die camembert en die klokken. Dat je de tijd oprekt. Ja, nooit bedacht maar wat ik ook merk bij mezelf is dat ik eigenlijk heel sterk vasthoud aan tijd. Dus eigenlijk zit ik helemaal niet bij wijze van spreken in die flow en zo, maar zit ik heel erg in: dingen moeten gebeuren en er is zoveel tijd voor. En als je de dag begint van oké, dan moet eerst dit, dan moet dat, dat moet zus, dan moet zo. En dan ben je dus eigenlijk helemaal niet in die flow. En als er dan iets anders gaat dan je in je hoofdje hebt, dat is natuurlijk ook heel erg die mind dan kan ik dus echt helemaal van slag zijn om dat nog zwak uit te drukken. En dat is dus iets dat ik ook heel graag eigenlijk die houding van die ja het accepteren dat dingen gaan zoals ze gaan, dat er ruimte is, dat tijd ruimte is bijvoorbeeld. Die houding, dat zou ik toch ook wel heel graag willen ontwikkelen. Heb je daar ook handvatten voor? Dat je mensen kan zeggen van nou.
Madama: Ja, nou ja, in eerste plaats waar je al mee begon: Van tijd is dus dan in die zin een illusie als die oplost. Kijk, en zeker deze tijd als we nou even ironisch het woord tijd gaan gebruiken. Deze tijd is een hele extra uitdaging hè, van ja versnelling, van oplossing, van allerlei scheidsmuur. Letterlijk met hele idee van man vrouw. En dat is natuurlijk dat weet iedereen nu. Is allemaal zo bijna overdreven soms, maar toch hè. Het is dus ja, wat is nou die indeling? Ik ben man, ik ben vrouw, ik ben zus. Ik ben zo natuurlijk ook allemaal, net als tijd, he kan je helemaal vastzetten, terwijl jij gewoon dingen leuk vindt die misschien mannelijk zijn en maar tegelijk ook heel vrouwelijk en andersom. En dat het allemaal kan nu. Nou, zo moet je ook de tijd zien hè. Kijk, tijd op zich als je soms gewoon ergens op tijd wil zijn ofzo. Niks mis mee. En sommige culturen komen nooit op tijd. Nou ja, goed, dat is dan inderdaad op een bepaalde manier hebben zij daar een andere binding mee. Maar objectief gezien, als je dus jezelf zo vastzet, dan is dat natuurlijk gewoon behoefte aan zekerheid. Vooral als het dan even anders gaat. En je hebt dus niet dat contact met wat ik al net zei, dat jouw subjectieve zijn in feite dus de enige werkelijkheid is die het objectieve, de objectiviteit, het skelet als het ware mag bezielen en mag invullen. Maar als jij denkt de tijd is sterker dan ik en als de tijd dan anders wordt dan ben ik eigenlijk er niet meer. Kijk, en dat is de omkering wat ik eigenlijk een beetje met dit gedicht en met mij vele anderen dat de tijd is relativiteit dus. Absolutely relative, zei ik, geloof ik toen ik negentien was. Op een gegeven moment als je dat eenmaal hebt ervaren, die oplossing in de tijd, dat de tijd zichzelf oplost door dat je IN de tijd bent, tijd is de ruimte, dat je de ruimte wordt en dan heb je alle tijd. Want je gaat dus op een gegeven ogenblik je niet door de grenzen beperken en als je dan merkt dat je die grenzen continu hebt vastgehouden, omdat uit angst, uit onzekerheid, uit control, dat is natuurlijk het grootste, de controlfreaks in ons, je hele controlesysteem. En dat is natuurlijk op dit moment ook in de wereld. Alles verandert en de natuur is zich aan het roeren. Nou ja, de mensen onderling zijn echt kort lontje zoals dat heet hè. Dus met andere woorden er is zoveel aan de gang waardoor jij echt nog meer dan ooit zou moeten worden verankerd in de TAO. Dat alles toch uiteindelijk in een hele ja, ik noem het maar mystieke eenheid hè. Zo noem ik dat ook wel eigenlijk, zo groot dat je dan daarin toch past en dat alles toch precies gaat zoals het is.
Ida: Ja, want dat zeg je eigenlijk ook hier in het gedicht. Dat vind ik wel heel interessant ja, want je hebt het over is binnen en buiten is volledigheid mogelijk zonder het beperkt idee van perfectie. En dan komt het. Perfectie is dan het gevoel dat alles precies op het juiste moNUment gebeurt, hè, in zuivere intentie om in harmonie het leven dat ons is gegeven om door- vorm- en weer te geven. Dus dat is een ander begrip van perfectie dan zoals ik toch vaak perfectie heb opgevat. Dat is dus niet perfectie in de trant van zo goed mogelijk doen en je helemaal suf werken en tachtig keer, nou ja, iets overlezen bij wijze van spreken dat je het toch echt wel helemaal goed hebt gedaan. Tien keer nakijken en noem het allemaal maar op. Maar dat je dus eigenlijk veel meer in die flow komt van oké, ik doe het, ik doe het gewoon met mijn volle aandacht op dit moment. Dat is dat moNUment. Nu. Ik doe het met volle aandacht op dit moment en dan is het goed. Ja, en niet dat overdreven jezelf maar op zitten werken tot weet ik veel wat, waardoor je op een gegeven moment ook zegt Van nou, het is nooit goed genoeg. Ja, vooral dat, en ik ben nooit goed genoeg. Dat is dan de volgende? Dus van het wordt het ik Een mere a boire want dan zit je in een hele down, down, neerwaarts heet dat dus, spiraal. Nou ja, dan ben je op een gegeven moment ver heen, zoals ik dan maar even zeg.
Madama: Ja, maar dat is ook daarom vind ik het ook zo belangrijk. Waarom? Nou ja, zo'n kunstenaar als Dali liet dan als een camembert achtige tijd laat zien hè. Dus ja, dan kan iedereen denken oh leuk, mooi schilderij en daarom heb ik ook dat object gemaakt om het er nog even extra uit te halen. En dit gedicht. Want het is ook iets. De tijd hè, Dat duurt ook letterlijk een tijd om het zo maar te zeggen. Hè, een kindertijd heeft het al. En dan? Dan word je het helemaal afgeleerd. En dan op een gegeven moment, als je merkt alles is bewustzijn en in bewustzijn wat sowieso non lokaal is, dat wil zeggen niet gebakken aan deze lichaamsvorm, maar gewoon een vrije vliegende vogel is en dat jij dus als het ware in en uit kan gaan uit de tijd hè. Letterlijk ook als je droomt is er ook niet op die manier een lineaire tijd. Dat de tijd is eigenlijk als je het al zou voorstellen is een spiraalvorm. En bijvoorbeeld dit heb ik dan in 2016 geschreven. Nou het Requiem was geloof ik in 1988 of zoiets. Dus met andere woorden wat is tijd? En juist ik ben in een bijzondere positie, dat ik dus al nu vijftig jaar minstens, creatief ben en dan ook merk in al die 1001 vormen die ik heb gemaakt van heel abstract tot heel gedetailleerd, tot heel groot, tot heel klein en weet ik wat ik allemaal gedaan heb. En het is allemaal mij, dus wie is mij dan? Het wordt dan ook wel natuurlijk altijd gezegd ja, wat doe je nou eigenlijk? En dat is hetzelfde met tijd. Kijk, de beleving, het is de beleving, probeer jezelf te beleven als bij wijze van spreken als een kind. Probeer elke dag, dat heet de acte de présence, dat moNUment, dat vind ik zo grappig, die woordspeling. Het is een moment, het is nu en samen is het een moNUment. Want niks komt terug. Het is inderdaad net als die golven. Het lijkt hetzelfde, maar het is ook weer net even anders. En dat is dus die dynamiek van het leven eigenlijk, maar waarin toch jij steeds als een kern die dus niet een perfectie is van oh, dat moet ik altijd zo doen, want zo is het ook geëscaleerd. Je bent alleen jezelf als je altijd zo doet of als je altijd zo schildert of weet ik veel. Nee, die kern is een levend iets wat zich iedere keer opnieuw verhoudt in de tijd, om het zo maar eens te zeggen. Maar zelf een eeuwigheid is.
Ida: Ja, ik denk dat we gewoon heel mooi kunnen afsluiten met. Misschien twee kleine strofen uit het gedicht.
‘The present a present’
Het leven een geschenk
door het integraal aanwezig Zijn
in het steeds vernieuwende
altijd voortdurende Nu.
Het Nu als TAO.
T egelijkertijd T ijdloos
A ltijd A anwezig
O veral O neindig
[1] Uit: HEMELPOORTEN, Het Geschenk, Madama, Koppenhol, Hilversum, 2005
[2] Uit: De Nieuwe Stroming, Kunst als Medicijn van Zijn, Madama, Madama Art, 2013
[3] op cit. Madama, 2000